Munitievondst in 1949 gaat ‘viral’
In november 1949 kon in de Nederlandse krant gelezen worden dat de burgemeester van Vught de inwoners van zijn gemeente er nogmaals op wees dat achtergebleven oorlogstuig een gevaar opleverde voor de veiligheid van de burger. Slechts een vijfde deel van de gemeente was gecontroleerd op de aanwezigheid van explosieven, wat op zich al een enorme hoeveelheid munitie had opgeleverd. Men ging zelfs zo ver door te stellen dat ‘velen op een vulkaan hebben geleefd’. Granaten, stenguns, patroonbanden, losse patronen, slagpijpjes, hulzen en nog veel meer was veiliggesteld. Het toppunt van onveiligheid echter, was de vondst van een antitankgranaat bij een inwoonster van de gemeente Vught. Nu was de vondst van deze granaat op zich niet zo bijzonder, het ging meer om de omstandigheden waaronder dit potentieel dodelijke voorwerp was aangetroffen: mevrouw had het ’s avonds en ’s nachts koud en gebruikte de granaat als kruik. Om de granaat goed warm te krijgen, werd het ding eerst een tijdje op de kachel gelegd.

Hoewel de uitdrukking destijds nog niet bestond, zouden we tegenwoordig zeggen dat de vondst van de dodelijke bedkruik in 1949 ‘viral’ was gegaan. Hoewel er na de bevrijding in 1945 in de meeste delen van Nederland wel munitie was achtergebleven en er genoeg mensen zo onverstandig bleken gevonden objecten mee naar huis te nemen, ze open te slijpen of ermee te spelen, was het gebruik van een antitankgranaat als bedkruik ook toentertijd toch wel zeer opmerkelijk.
Het nieuwsbericht viel op en resulteerde in tal van spotprentjes van verschillende tekenaars, die allen de Vughtse dame op de hak namen. Sommige tekeningen waren van zichzelf al veelzeggend, maar desalniettemin werden ze voorzien van korte en poëtische bijschriften.

Dat het gedrag van deze oude dame niet van gevaar ontbloot was, spreekt waarschijnlijk wel voor zich. Dat het daadwerkelijk weleens misging met gevaarlijke ‘bedkruiken’, blijkt uit een artikel in het Limburgsch Dagblad van voor de Tweede Wereldoorlog. Een oude dame (komt wijsheid echt met de jaren?) had bedacht de huls van een stuk geschutmunitie te gebruiken als kruik. Toen zij ziekjes was, was de buurman zo vriendelijk de kruik voor haar op te warm. Normaliter deed zij dit zelf. Hij stopte de huls in het fornuis, welke even later volledig uit elkaar sprong.

Geraadpleegde bronnen:
Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC)
Trouw
De Telegraaf
Het Parool
Het Limburgsch Dagblad